Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΛΕΞΙΜΑΤΟΣ

Μέρος 1ο

Οι μυστηριώδεις απαρχές του πλεξίματος

Ποιος ή ποια ήταν που ανακάλυψε το πλέξιμο; Ήταν μια αγία ή ένας σαμάνος που μια μέρα πήρε δυο ξυλαράκια, λίγο νήμα κι άρχισε με θαυμαστό τρόπο να πλέκει; Επρόκειτο για μια ιδιοφυία της αρχαιότητας καθοδηγούμενη από ιερή έμπνευση ή για μάγια σκοτεινά; Θα μπορούσε να ήταν απλώς ένα τυχαίο γεγονός;

Όταν άρχισα να διερευνώ την ιστορία του πλεξίματος, περίμενα πως θα ανακαλύψω θρύλους και μύθους και ίσως μερικά χαριτωμένα παραμύθια. Πόσο ενδιαφέρον θα ήταν αν μπορούσα να βρω ιστορίες που να μοιάζουν με του Ρουπελστίλτσκιν, ιστορίες για κορίτσια που αναγκάζονταν να πλέκουν μέχρι αργά τη νύχτα!

Και είχα τους λόγους μου που είχα τέτοιες προσδοκίες. Εξάλλου, η αρχαία και παρόμοια σε λειτουργία τέχνη της ύφανσης αποτελεί το επίκεντρο μιας ντουζίνας μύθων και θρύλων. Πάρτε για παράδειγμα την Πηνελόπη στην Οδύσσεια του Ομήρου. Ενώ ο σύζυγός της, ο Οδυσσέας βρισκόταν μακριά λόγω του Τρωικού Πολέμου, εκείνη απέκρουε τους ερωτοχτυπημένους μνηστήρες με παζάρια: θα διάλεγε ένα από αυτούς για σύζυγό της μόλις ολοκλήρωνε την ύφανση ενός σαβάνου. Και στη συνέχεια ύφαινε το σάβανο τις μέρες και το ξήλωνε τις νύχτες, καθυστερώντας έτσι την απάντησή της και μέχρι τελικά να επιστρέψει ο Οδυσσέας.

Ή λάβετε υπ’ όψη σας τη θνητή Αράχνη, που προκάλεσε τη θεά Αθηνά σε ένα ντουέτο υφαντικής αναμέτρησης. Ως θνητή η ίδια δεν αποτελούσε αληθινή πρόκληση κι έτσι έχασε. Ήταν τέτοια η ντροπή της Αράχνης που κρεμάστηκε. Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Η Αθηνά τη λυπήθηκε και την έφερε πίσω στη ζωή – αυτή τη φορά όμως όχι ως κοινή θνητή, αλλά ως αράχνη, έτσι ώστε να μπορέσει να συνεχίσει να υφαίνει στους αιώνες των αιώνων. Ωχ.

Καταλαβαίνετε τί εννοώ όταν αναφέρομαι στα θαυμαστά παραμύθια του παρελθόντος; Τί θα μπορούσαν ν’ αποκαλύπτουν οι ιστορίες για το πλέξιμο;

Ένα παζλ με κομμάτια που λείπουν

Παρά τις υψηλές ελπίδες μου, η έρευνά μου δεν αποκάλυψε ούτε θνητούς, ούτε θεούς. Αντ’ αυτού, η ιστορία του πλεξίματος αποτελείται από μία ποικιλία ενδείξεων, διαφορετικές ως προς τη σύλληψη θεωρίες μεταξύ ακαδημαϊκών που διαφωνούν και μισοσαπισμένα απομεινάρια πλεχτών στο όριο της αποσύνθεσης. Όχι ακριβώς το είδος των τρελούτσικων ιστοριών που περίμενα πως θα πετύχω.

Σε αντίθεση με το κλώσιμο ή την ύφανση, το πλέξιμο δεν εμφανίζεται σε κανέναν αρχαίο μύθο. Μάλιστα, δεν υπάρχει ούτε μία λέξη στα αρχαία Ελληνικά ή Λατινικά που να αναφέρεται στο πλέξιμο! Η λέξη “πλέκω” εμφανίζεται για πρώτη φορά στο Πλήρες Αγγλικό Λεξικότης Οξφόρδης μόλις το 15ο αιώνα και ως όρος δεν αφορούσε καμμία Ευρωπαϊκή γλώσσα μέχρι και την Αναγέννηση. Όλα αυτά επιβεβαιώνουν ότι το πλέξιμο αποτελεί μια σχετικά πρόσφατη ανακάλυψη.

Έτσι λοιπόν, αν το πλέξιμο δε διαθέτει κάποιο… πετιγκρί αρχαιότητας, πότε εμφανίστηκε στη σκηνή για πρώτη φορά; Δύσκολο ν’ απαντηθεί το ερώτημα αυτό, διότι πολλά από τα αρχικά πλεχτά ρούχα έχουν εξαφανιστεί. Ο λόγος είναι απλός: αρχικά το πλέξιμο γινόταν με φυσικές ίνες, όπως το βαμβάκι, το μετάξι και το μαλλί – ίνες που αποσυντίθενται εύκολα. Διαθέτοντας λίγα μόνο απομεινάρια, η εικόνα ως προς τις απαρχές του πλεξίματος παραμένει κάπως θολή, ένα παζλ από το οποίο λείπουν ένα σωρό κομμάτια.

Ας ανακαλύψουμε τι «παίζει» με το πλέξιμο παρακαλώ…

Αν σε όλο αυτό το μείγμα προσθέσουμε και μία επιπλέον μορφή πλέξης, το nålbinding, τότε καταλήγουμε σε κάτι πραγματικά σύνθετο. Το nålbinding αποτελεί μία μορφή χειροτεχνίας και συμπεριλαμβάνει τη χρήση βελόνας, η οποία παράγει ένα ύφασμα που μοιάζει με πλεκτό, συμπεριφέρεται ως πλεκτό, αλλά αν το παρατηρήσεις καλά θα καταλάβεις ότι δεν είναι πλεκτό.

Ενώ για το πλέξιμο χρησιμοποιούμε δύο βελόνες για να σχηματίσουμε θηλιές μέσα σε θηλιές με τη βοήθεια ενός νήματος, το nålbinding χρησιμοποιεί μια βελόνα για να ματίσει και να δέσει σε κόμπους ένα νήμα – μία διαδικασία που θυμίζει περισσότερο το ράψιμο. Παρόλα αυτά, τόσο το πλέξιμο, όσο και το nålbinding παράγουν υφάσματα που μοιάζουν σχεδόν πανομοιότυπα. Αν ήσασταν αστυνόμος και κάνατε έρευνα για να ξεχωρίσετε το ένα από το άλλο, θα ήταν πολύ δύσκολο να καταλάβετε ποιό είναι ποιό.

Για την ακρίβεια, το nålbinding έχει μπερδέψει ακόμα και τους ακαδημαϊκούς. Πέρασαν χρόνια πριν συνειδητοποιήσουν ότι αυτό που είχε γίνει διάσημο ως το πρώτο πλεκτό εύρημα – ένα τμήμα ρουχισμού από την περιοχή Dura-Europos της Συρίας – δεν αφορούσε παρά την τέχνη του nålbinding!

Ο λόγος της ομοιότητάς τους οφείλεται στο ότι το πλέξιμο αποτελεί μάλλον μια μετεξέλιξη του nålbinding. Κάποια στιγμή, κάποιος ή κάποια εισήγαγε και τη χρήση μιας δεύτερης βελόνας και πειραματίστηκε με τα υλικά, μέχρι που το nålbinding εξελίχτηκε σε πλέξιμο. Αν και πρόκειται για μια πιθανότητα, με τόσο λίγα στοιχεία, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος.

Τώρα που εξετάσαμε όλες αυτές τις εντυπωσιακές εκδοχές “πλαστογράφησης” του nålbinding, ας δούμε προσεχτικότερα τι πραγματικά γνωρίζουμε. Τα πρώτα γνήσια πλεχτά παρουσιάζονται στην Αίγυπτο, γύρω στο 1000-1400 μ.Χ. (πολύ μετά την εμφάνιση ρούχων δημιουργημένων με την τεχνική του nålbinding). Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται κάποια πολύχρωμα απομεινάρια από ρούχα και κάλτσες με περίπλοκα σχέδια (οι οποίες κάποιες φορές ονομάζονται και Κάλτσες των Κοπτών), πλεγμένες με λευκό και λουλακί βαμβακερό νήμα.

Παρόλο που οι κάλτσες αυτές αποτελούν τα πρώτα πλεχτά απομεινάρια που έχουμε βρει, είναι τέτοια η πολυπλοκότητα των σχεδίων τους, που μας αποκαλύπτουν ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι και τα πρώτα πλεχτά ρούχα στην ιστορία. Όπως αναφέρει και η Julie Theaker στο Knitty, «υπήρχε περίπτωση να καταφέρετε ΕΣΕΙΣ να δημιουργήσετε τόσο σύνθετες χρωματιστές κάλτσες, κι αυτή να είναι η πρώτη σας απόπειρα πλεξίματος, ειδικότερα δε αν είχατε να προχωρήσετε βήμα-βήμα ανακαλύπτοντας καθώς πλέκετε τί θα κάνετε στη συνέχεια και δίχως να έχετε κάποιον άλλο να σας διδάξει;» Εύστοχο σχόλιο!

Ας δώσουμε λοιπόν κάποια βάση στα γραφόμενά της. Αποτελούν ένα λογικό συμπέρασμα για την προέλευση του πλεξίματος, ακόμα και αν τα αποδεικτικά στοιχεία είναι ελλιπή: το πλέξιμο ανακαλύφθηκε στη Αίγυπτο ή κάπου εκεί γύρω, κατά το 1000 μ.Χ. και κατά πάσα πιθανότητα αποτελεί μετεξέλιξη του nålbinding.

Ορίστε. Αυτό είναι. Πρόκειται για επιχειρήματα μετά βίας αδιάψευστα και ασταθή όπως η άμμος, αλλά όπως και να ‘χει καλύτερα από το τίποτα, έτσι δεν είναι;

Δυστυχώς για όλους/ες εμάς, οι λεπτομέρειες των απαρχών του πλεξίματος έχουν χαθεί στην ιστορία. Αλλά από τη στιγμή και μετά που το πλέξιμο διαδίδεται στην Ευρώπη, αποκτά ιδιαίτερες διαστάσεις. Στο ζήτημα εμπλέκεται η ίδια η Θεομήτωρ, δημιουργούνται συντεχνίες και κομψοτεχνήματα υπό τη μορφή γαντιών για τα μέλη της καθολικής εκκλησίας.

Μέρος 2ο

Παρθένοι, κάλτσες και συντεχνίες… Αμάν!

[…] Έτσι, το πλέξιμο έχοντας ξεκινήσει από την Αίγυπτο διαδίδεται στην Ισπανία – είτε μέσω των Αράβων και των Ισλαμικών Κατακτήσεων στην Ισπανία, είτε μέσω των Ισπανών σταυροφόρων – κι από κει σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Αυτά που γνωρίζουμε για τις πρώιμες φάσεις του πλεξίματος στην Ευρώπη είναι ότι περιοριζόταν κατά κύριο λόγο μεταξύ των πολύ πλουσίων, των μελών της βασιλικής οικογένειας και όσων εμπλέκονταν με τα θρησκευτικά ζητήματα (όπως για παράδειγμα με την καθολική εκκλησία).

Στην προκείμενη περίπτωση: τα πρώτα πλεχτά στην Ευρώπη βρέθηκαν στον τάφο του Πρίγκηπα Φερδινάνδου ντε λα Σέρντο στην Ισπανία. Πρόκειται για θήκες μαξιλαριών από μεταξωτό νήμα με πολλές λεπτομέρειες που χρονολογούνται περίπου στο 1275 μ.Χ.

Στην Ισπανία, τα πλεχτά κατά κύριο λόγο αποτελούνταν αρχικά από ενδύματα και αξεσουάρ που φορούνταν κατά τη διάρκεια των εκκλησιαστικών λειτουργιών. Ήταν φτιαγμένα από περίτεχνα νήματα και ορισμένες φορές έφεραν κεντήματα με κλωστές από χρυσό κι ασήμι.

Στις υπόλοιπες περιοχές της Ευρώπης, τα πλεχτά ήταν μικρά σε όγκο και ντελικάτα – πρόκειται για υπολείμματα από θήκες στις οποίες τοποθετούνταν τα λείψανα αγίων, μαξιλαροθήκες, κάλτσες, πουγκιά και τσάντες. Ήταν δηλαδή περισσότερο συμπληρώματα της ένδυσης και λιγότερο ενδύματα για τους πολλούς με πρακτική χρήση.

Η πρώτη του φορά: η παρθενική πορεία του πλεξίματος

Και τότε, γύρω στα μισά του 14ου αιώνα, συνέβη κάτι παράξενο. Παρατηρεί κανείς ζωγραφιές στην Ιταλία και τη Γερμανία που παρουσιάζουν την Παρθένο Μαρία να πλέκει δίπλα στο μωρό Ιησού.

Τώρα όμως θα θέσω ένα ερώτημα που με απασχολεί έντονα: για ποιό λόγο πλέκει η Παρθένος;

Καθώς αναφέρει η Joan Thirsk στην Ιστορία του Κέμπριτζ για τα Υφάσματα στη Δύση, το πλέξιμο είχε πλέον διαδοθεί ως κάτι το συνηθισμένο και ίσως να είχε διαδοθεί και ως μόδα μεταξύ των γυναικών της ανώτερης τάξης.

Η Donna Kooler στην Εγκυκλοπαίδεια του Πλεξίματος συμφωνεί ότι το πλέξιμο πρέπει να αποτελούσε μια δραστηριότητα γνώριμη και καθόλου απειλητική, μια δραστηριότητα «τρυφερά οικιακή». Και γράφει:

«Οι λατρευτικοί διάκοσμοι της Αγίας Τράπεζας με τη Μαντόνα και το Βρέφος είναι απίθανο να εισήγαγαν επαναστατικές προσεγγίσεις, που θα ιδιοποιούνταν μια δραστηριότητα κυριαρχούμενη από τους άντρες.»

Λέτε η Παρθένος να υπήρξε μια φεμινίστρια που αψήφησε την πατριαρχία; […]

Οι αληθινοί κύριοι φορούν πλεχτές κάλτσες

Κατά το τέλος του 16ου αιώνα, το πλέξιμο είχε εδραιωθεί ως μια τέχνη διαδεδομένη λόγω μιας νέας τάσης στη μόδα: τις πλεχτές κάλτσες.

Οι μοδάτοι άντρες στην Ιταλία και την Ισπανία όφειλαν να φορούν πλεχτές κάλτσες. Σύμφωνα με την ιστορικό Irena Turnau, «για να μπορούν οι άντρες να φορούν κοντό παντελόνι μέχρι το γόνατο, έπρεπε τα πόδια τους να φαίνονται κομψά, πράγμα που σημαίνει ότι οι ξεχυλωμένες κάλτσες θα ισοδυναμούσαν με καταστροφή.»

Το καταλάβατε αυτό; Με καταστροφή. Οι κάλτσες ήταν τόσο βασικές για την ενδυμασία ενός άντρα κατά την περίοδο της Αναγέννησης, όσο τα μπλε τζην για το σύγχρονο Γιώργο. Όσο πιο κομψές οι κάλτσες, τόσο πιο μοδάτος ο άντρας.

Για να ανταποκριθούν στην ανάγκη για περισσότερα πλεχτά, στις αρχές του 1400 μ.Χ. δημιουργούνταν συντεχνίες η μία την άλλη. Αποτελούνταν αποκλειστικά από άντρες και σχηματίστηκαν προκειμένου να προστατέψουν τα μυστικά του επαγγέλματος, να βελτιώσουν την ποιότητα των υπηρεσιών και να προάγουν τις δουλειές. Φανταστείτε τις ως μια μορφή εργατικών συνδικάτων – ως ένα είδος εργατικής ένωσης, η οποία παρέχει υπηρεσίες υπό προϋποθέσεις ανταγωνιστικότητας, ακρίβειας στην ποιότητα και ιδιαίτερης δεξιοτεχνίας.

Πιστεύεις λοιπόν ότι μπορείς να πλέξεις;

Αν ήσασταν ένας νεαρός άντρας κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα και θέλατε να γίνετε Αρχιπλέκτης σε μία συντεχνία πλεχτών, θα έπρεπε να αφιερώσετε έξι χρόνια από τη ζωή σας στην εκπαίδευση. Τρία χρόνια θα τα αφιερώνατε στη μαθητεία δίπλα σε έναν από τους δασκάλους και για άλλα τρία θα ταξιδεύατε στον κόσμο για να διδαχθείτε ξένες τεχνικές και μοτίβα.

Αν είστε παθιασμένοι με το πλέξιμο όπως κι εγώ, πιθανά μια τέτοια περίοδος στη ζωή σας να μοιάζει με ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να σας συμβεί. Τί θα μπορούσε αλήθεια να είναι ιδανικότερο, προκειμένου να γλιτώσει κανείς τη δυσεντερία και την πανώλη, από το να περάσει έξι χρόνια πλέκοντας και σεργιανίζοντας από δω κι από κει σε ολόκληρη την Ευρώπη;

Όσο εξαίσιο και αν ακούγεται αυτό, το να μπορέσει κανείς να ενταχθεί σε μια συντεχνία δεν ήταν κάτι τόσο απλό. Επιστρέφοντας μετά τα ταξίδια στο σπίτι, ο μαθητευόμενος πλέχτης έπρεπε να αποδείξει ότι κατέχει την τέχνη του μέσω πολύ απαιτητικών εξετάσεων.

Για να κερδίσεις την είσοδό σου στη συντεχνία, έπρεπε να κλειδαμπαρωθείς σε μια “τρύπα” για δεκατρείς εβδομάδες και να πλέκεις με ξέφρενους ρυθμούς μια ποικιλία ενδυμάτων. Ένα είδος εντατικής προετοιμασίας για την Πασαρέλα του Μεσαίωνα, όπου τα ενδύματα αυτά θα αξιολογούνταν από τα μέλη της συντεχνίας, τα οποία θα αποφάσιζαν κατά πόσο γίνεσαι δεκτός ή όχι.

Τα απαραίτητα για την εξέταση ενδύματα συμπεριλάμβαναν ένα τσόχινο κασκέτο, ένα ζευγάρι κάλτσες ή κεντητά γάντια, ένα πουκάμισο ή ένα γιλέκο και το κλου της βραδυάς (pièce de résistance) – ένα πλεχτό χαλί! Το τελευταίο είχε παρόμοια αξία με μια διδακτορική διατριβή της εποχής μας και αποτελούσε το αποκορύφωμα των έξι ετών μάθησης, μια απεικόνιση της τέχνης σου, της δεξιοτεχνίας σου και του καλού σου γούστου. Μόνο μην μου αγχώνεστε!

Όσο έντονη κι αν ήταν αυτή η διαδικασία αξιολόγησης, οι υψηλές προδιαγραφές των συντεχνιών για πλέχτες ανύψωσαν το πλέξιμο σε μια αναγνωρισμένη μορφή τέχνης. Ορισμένες συντεχνίες ήταν πολύ φημισμένες για τη δουλειά τους. Στις αρχές του 16ου αιώνα, οι παριζιάνικες συντεχνίες θεωρούνταν από τις καλύτερες. Ακόμα και στο Μεσαίωνα, οι παριζιάνοι ξεπερνούσαν τους πάντες σε στυλ!

Κι όπως εμείς στην εποχή μας προτιμούμε συγκεκριμένους σχεδιαστές και οίκους μόδας, κάθε μέλος της ανώτερης τάξης είχε τον αγαπημένο του Αρχιπλέχτη. Κατά την περίοδο ύπαρξης των συντεχνιών για το πλέξιμο δημιουργήθηκαν μερικά από τα πιο εκπληκτικά σε ομορφιά πλεχτά.

Πλέκοντας προς το μέλλον

Μετά το 1400 μ.Χ. το πλέξιμο ως ασχολία επεκτάθηκε. Διαδόθηκε σε νέους τόπους, ακολουθώντας την πορεία των Ευρωπαίων ταξιδευτών και των αποικιοκρατών.

Και τότε, κατά το 1589, ο εγγλέζος William Lee ανακάλυψε την πλεχτομηχανή. Κι ενώ δεν αρκούσε για να βγάλει εκτός λειτουργίας την τέχνη της πλέξης με το χέρι, προμήνυε τις επερχόμενες τεχνολογικές μεταβολές. Δηλαδή, τη Βιομηχανική Επανάσταση.

Κατά τη διάρκεια της Βιομηχανικής Επανάστασης, οι μηχανές πλέξης γίνονταν όλο και πιο περίπλοκες, ενώ η δημιουργία πλεχτών πέρασε από τα ανθρώπινα χέρια στις μηχανές. Μέσα σε λίγες γενιές, το πλέξιμο μεταμορφώθηκε από ένα επάγγελμα με αυστηρές προδιαγραφές (θυμάστε τις συντεχνίες πλεχτών που λέγαμε;) σε μια γλυκιά, συντηρητική δραστηριότητα για κυρίες της Βικτωριανής εποχής προορισμένη να λαμβάνει χώρα στους οικιακούς χώρους υποδοχής επισκεπτών.

Θα φανταζόταν κανείς ότι αυτό ήταν και το τέλος του πλεξίματος. Έχοντας τις μηχανές να κάνουν όλη τη δουλειά, το πλέξιμο φαινόταν τόσο σημαντικό όσο κι ένα κουτσό μακαρόνι, άρα γιατί να ασχοληθεί κανείς; Φαινόταν μετά βεβαιότητας ότι θα έχει την ίδια κατάληξη με τα ντόντο.

Κι όμως – το πλέξιμο εξακολουθεί να επιβιώνει.

Απέκτησε μια πατριωτική διάσταση κατά τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους. Παρείχε εργασία στους φτωχούς κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, όπως ακριβώς συνέβη και κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης. Και στα τέλη του 1920 επανήρθε ως μία μορφή τέχνης στο χώρο της μόδας (σε μεγάλο βαθμό χάρη της Elsa Schiaparelli), εξακολουθώντας να αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του στερεώματος της μόδας μέχρι σήμερα.

Βρισκόμαστε πλέον στον 21ο αιώνα, στην Εποχή της Πληροφορίας. Ζούμε σε μια εποχή αποδοτικότητας, πληθώρας οθονών, περιορισμένων χρονικών διαστημάτων όπου επιτρέπεται στην προσοχή μας να στρέφεται κι αλλού κι εργασιομανίας. Στο πλαίσιο αυτό, το πλέξιμο μπορεί να φαντάζει αναχρονιστικό, σαν να πήρε κανείς μια μηχανή του χρόνου κι επιστρέφοντας τα χέρια του να απόμειναν κολλημένα στο παρελθόν, κρατώντας αυτές τις περίεργες βελόνες και νήμα.

Γιατί λοιπόν εξακολουθούμε να πλέκουμε; Τί ρόλο διαδραματίζει το πλέξιμο;

Νομίζω ότι ο λόγος που το πλέξιμο έχει επιζήσει όλο αυτό το διάστημα έχει να κάνει με την ομορφιά του. Με τη λιτότητα και την απλότητά του. Είναι μια πράξη ομορφιάς που παράγει δημιουργήματα όμορφα να τα θωρείς. Το πλέξιμο ικανοποιεί μια βαθύτερη επιθυμία μέσα μας για τη δημιουργία όμορφων αντικειμένων, επιτρέποντάς μας παράλληλα να νιώθουμε την ικανοποίηση του δημιουργού. Το να αγοράσεις ένα πουλόβερ δεν θα σου δώσει την ίδια χαρά και περηφάνεια με το να πλέξεις ένα με τα ίδια σου τα χέρια.

Γι’ αυτό και το πλέξιμο θα επιζήσει και μετά από εμάς. Όσο εμείς οι άνθρωποι εξακολουθούμε να διατηρούμε αυτή την πλευρά του εαυτού μας που λαχταρά να δημιουργεί και να πρωτοτυπεί, αυτή την πλευρά μας που απολαμβάνει την ομορφιά, το πλέξιμο θα συνεχίσει να υπάρχει – ξεκινώντας από αυτόν το μυστηριώδη πρώτο πλέχτη στις τέσσερις γενιές του κόσμου και φτάνοντας ακόμα πιο πέρα.

Πηγή: http://sheepandstitch.com/about/